Copyright © 2019
Michael A. Brown
“Sepse nga brenda, domethënë nga
zemra e njeriut, dalin mendimet e mbrapshta, shkeljet e kurorës, kurvërimi,
vrasjet, vjedhjet, lakmitë, ligësitë, mashtrimet, pafytyrësia, smira,
blasfemia, kryelartësia, marrëzia. Gjithë
këto të mbrapshta dalin nga brenda dhe e ndotin njeriun”. (Marku 7:21-23)
Zoti Jezu këtu na tregon mjaft qartë se
problemi më i madh i njeriut është çështje shpirtërore/morale. Nuk është çështje ekonomike apo politike; nuk
është problem i nivelit të ulët arsimor as i mungesës së arritjeve në fushën
shkencore, as edhe problem i shkaktuar thjesht prej rrethanave në të cilat
ndodhet individi. Është ky problem i zemrës.
Problemet e mëdha të jetës sonë nuk do t’i
zgjidhim thjesht duke pasur një ekonomi më të mirë, edhe sikur kjo të jetë e
nevojshme apo e dëshirueshme. Ka
probleme bazë që kurrë nuk do të zgjidhen duke pasur më tepër të mira
materiale. Ato nuk do të zgjidhen as me
ndjekjen e ndonjë filozofie në jetën tonë, as me zbatimin e ndonjë serie
rregullash (edhe pse kjo është gjë e mirë), as edhe me përpjekjen që të
imponohet mbi njeriun apo shoqërinë një sistem social, filozofik, ekonomik e
politik dhe duke u përpjekur që ky të ketë sukses dhe ta ndryshojë njeriun me
forcë. Këto do të zgjidhen vetëm duke e ndryshuar vetë njeriun, duke e
ndryshuar zemrën e tij. Njeriun nuk mund ta ndryshojmë nga jashtë, atë
duhet ta ndryshojmë nga brenda.
Problemet e shoqërisë sonë do t’i zgjidhim vërtet, kur të kemi diçka që
t’i ndryshojë njerëzit që përbëjnë shoqërinë tonë dhe që shkaktojnë problemet
që i kemi.
Me gjithë arritjet e mëdha të njerëzimit
në fushat e shkencës, letërsisë dhe artit, njeriut i mbetet përsëri një problem
për të zgjidhur, problem ky që nuk mund të mënjanohet lehtë. Teoria e evolucionit na tregon se njeriu po
evoluon në mënyrë të vazhdueshme dhe po përmirësohet gjithnjë e më shumë. Por kjo teori nuk mund të na e shpjegojë
faktin se pse, qysh prej kohës që njeriu erdhi në këtë botë, ka shumë gjëra tek
ai që nuk kanë ndryshuar kurrë. Dhe sado
të përpiqet ai, ato nuk mund të ndryshohen!
As ka evoluar dhe as po evoluon zemra e njeriut; nga brezi në brez, ajo
mbetet ashtu siç ka qenë gjithmonë.
Njeriu është i aftë të bëjë dhe të arrijë
gjëra të mëdha, por ai e ka
treguar se është i aftë gjithashtu të bëjë edhe të këqija të mëdha. Është pikërisht kjo ajo që Bibla na mëson mbi mëkatin dhe natyrën mëkatare njerëzore.
Ajo na thotë se të gjitha ato që përshkruhen në vargjet që i cituam më
sipër nuk janë thjesht pasojë e zgjedhjes së qëllimshme dhe e veprimeve të
jashtme të njeriut. Ajo na thotë se janë
shfaqje dhe rezultat i asaj çfarë është njeriu në vetvete, në natyrën e tij të
brendshme. Ato rrjedhin prej zemrës së
tij. Albert Ajnshtajni ka thënë: “Problemi
i vërtetë qëndron në zemrën dhe mendjen e njeriut. Ky është problem jo fizik por etik. Ajo që ne na tremb nuk është fuqia e
shpërthimit të bombës bërthamore, por fuqia e ligësisë së zemrës së njeriut, fuqia plasëse e saj
për të keqen”.
Është fjala këtu jo për intelektin, vullnetin apo
ndjenjat e njeriut, por për zemrën e
tij, për natyrën e tij. Ne i bëjmë këto gjëra (përmendur në citimin
nga Marku 7:21-23) thjesht ngaqë kemi lindur me një natyrë që e ka në vetvete
farën e të gjitha këtyre. S’bëhet dot
mëkatar njeriu, qenka mëkatar në natyrën e vet.
Veprimet e jashtme të njeriut janë pasojë e asaj çka është në zemrën e
tij. Në qoftë se flet keq, kjo ndodh
sepse ka keqësi në zemrën e tij, dhe në qoftë se është imoral, kjo vjen ngaqë
zemra e tij është pushtuar prej epshit, e kështu me radhë:
“Sepse ç’ka zemra qet goja”. (Mat. 12:34)
“Por unë po ju them se kushdo që
shikon një grua për ta dëshiruar, ka shkelur kurorën me të në zemrën e vet”. (Mat. 5:28)
Dhiata e Re e thekson faktin që mëkati s’ka
të bëjë thjesht me veprimin e jashtëm mëkatar, por edhe me atë që gjendet
brenda në zemër. Në citimin e mësipërm
të Mateut 5:28, Jezui na e bën të qartë se tradhtia bashkëshortore nuk është
thjesht veprim i jashtëm, ajo kryhet së pari në zemër dhe është pikërisht ai
shkaku që pasohet nga veprimi i jashtëm të tradhtisë bashkëshortore. Tek 1 Gjoni 3:15, apostull Gjoni flet në të
njëjtën mënyrë për qëndrimin e brendshëm të zemrës plot urrejtje që në fakt
është vrasja, jo sepse njeriu ka kryer vrasje, por sepse është mëkati i zemrës
ai që e përbën rrënjën e veprimit të jashtëm:
“Kushdo që urren vëllanë e tij, është
njerivrasës…”
Këtë mësim apostull Pali e vërteton tek Galatasit
5:19-21 ku shohim të na theksohet prapë fakti se veprimi i jashtëm i mëkatit
është pasojë e atij që e quajmë mishin
(dmth natyrën mëkatare të njeriut):
“Dhe veprat e mishit janë të shfaqura
dhe janë: kurorëshkelja, kurvëria, papastërtia, shthurja, idhujtaria, magjia,
armiqësia, grindja, xhelozia, zemërimi, rivaliteti, përçarjet, tarafet, smira,
vrasjet, të dehurit, grykësia dhe të tjera të ngjashme me to”.
Ai vazhdon të thotë dhe të nxjerrë
përfundimin se gjithë njerëzimi i është nënshtruar këtij parimi të mëkatit tek
Romakët 3:22-23, ku thotë se të gjithë kanë mëkatuar dhe kanë humbur lavdinë që
ua dha Perëndia. Nuk janë thjesht disa
njerëz që kryejnë mëkate të tmerrshme dhe që quhen fajtorë prej gjithë të
tjerëve, por jemi të gjithë ne ata që janë mëkatarët. Ne të gjithë jemi ata që i kanë kryer të
gjitha këto, kemi menduar t’i kryejmë ato ndonjëherë apo i kemi në zemër. Mbase nuk kemi kryer vrasje apo ndonjë mëkat
tjetër të tmerrshëm, por të gjithë ne e kemi menduar apo kemi bërë qoftë edhe
vetëm një nga gjërat që na përmenden tek Marku 7:21-23 dhe Galatasit 5:19-21.
Pali vazhdon edhe më tej në analizën e
kësaj çështjeje tek Romakët 7:14-19, ku thotë se njeriu është një skllav ndaj
mëkatit dhe nuk mund të çlirohet prej tij dhe pushtetit të tij thjesht me
dëshirën e vet apo me forcën e vullnetit të vet. Përpjekjet e tij për të çliruar veten nga ky
parim i mëkatit vetëm do të dështojnë. Ai nuk mund të pushojë së qeni ai që është
në natyrën e vet.
Atëherë kush është rrugëzgjidhja për këtë
dilemë në të cilën gjendet njeriu?
Zhvillimi i shkencës? Jo! Rrugëzgjidhja do të jetë diçka që të ketë të
bëjë me vetë zemrën e njeriut në mënyrë që ai të ndryshohet nga brenda. Ajo që i nevojitet njeriut është ndryshimi
i natyrës së tij, ndryshimi i zemrës së tij. Ky është një parim i domosdoshëm që duhet
zbatuar në jetën e njeriut, në mënyrë që ai të çlirohet nga fuqia e mëkatit.
Në qoftë se nuk arrihet ky ndryshim,
atëherë të gjitha ndryshimet dhe përmirësimet e jashtme janë thjesht një maskë
nën të cilën fshihet problemi i vërtetë.
Në qoftë se mendojmë se ndryshimet dhe përmirësimet e jashtme mund t’i
zgjidhin vërtet problemet e njeriut, atëherë thjesht e gënjejmë veten. Kjo është vetëm një formë vetëmashtrimi. Në fund të fundit, do të vërtetohet se njeriu
gjithmonë do të mbetet ai që është dhe do të duket qartë se të gjitha
ndryshimet dhe përmirësimet e jashtme nuk do t’ia kenë ndryshuar aspak zemrën,
shkakun e problemeve të tij. Por në
qoftë se njeriu ndryshon nga brenda, vetëm atëherë do të duken pasojat në
veprimet e tij të jashtme si dhe në mënyrën e tij të jetesës. Ai do të jetë një njeri krejt i ri.
No comments:
Post a Comment